دوازده-سیزده سالم بود که یک شعری را از مرحوم ملااحمد نراقی حفظ کردم و تا حالا هم در ذهنم نگه داشتم، بعد دیدم که مرحوم نراقی این شعری را که گفته، براساس یک روایت است؛ ولی خیلی این روایت را زیبا شکل داده است. خلاصه اش این است: کلیم الله داشت در مصر به طور می رفت، یک پیرمرد 77-78 سالهٔ گبر و آتش پرست، در راه برای رفع خستگی نشسته بود که کلیم الله را دید، گفت: کجا می روی؟ گفت: کوه طور. آتش پرست بود، اما موسی به او نگفت به تو چه! انبیا با مردم خیلی زیبا حرف می زدند.
کلیم، کجا می روی؟ طور! برای چه می روی؟ با خدا مناجات کنم! گفت: من چندتا پیغام دارم، به خدایت و نه به خدایم، خدا را قبول که نداشت! چندتا پیغام دارم، به خدایت می رسانی؟ گفت: آره بگو! گفت: صحبتت که با خدا تمام شد، به او بگو:
گو فلان گوید که چندین گیرودار
هست من را از خداییِ تو عار
«عارم می شود که تو خدای من باشی، ننگ دارم!»؛ این یک پیغام بود.
گر تو روزی می دهی، هرگز مده!
من نخواهم روزی ات، منّت منه
«هی اعلام نکن که بندگان، من روزی تان را می دهم، به یکی مثل من نمی خواهم روزی بدهی»؛ این هم یک پیغام، پیغام دیگر هم بگو من نمی خواهمت!
زین سخن آمد دل موسی به جوش
گفت با خود تا چه گوید، حقْ خموش
گفت شایسته است که ما این حرف ها را به خدا نزنیم! رفت و راز و نیاز کرد، عشق بازی کرد، با پروردگار حال کرد، تمام شد و سرش را پایین انداخت تا برگردد.
گفت حق کو آن پیام بنده ام؟
مگر آن بندهٔ من به تو سه تا پیغام نداده، پس چرا سکوت کرده ای؟ چرا نمی گویی؟
گفت موسی من از آن شرمنده ام!
خطاب رسید: او منتظر جواب است، الآن که داری می روی، او را می بینی، به او بگو که اگر تو از من عار داری، من اصلاً از اینکه تو بندهٔ من باشی، عار ندارم و خوشم می آید که بنده دارم، آن هم تو هستی!
گر نخواهی روزی ام من می دهم
روزی ات از سفرهٔ فضل و کرم
تو بگو که من روزی ات را نمی خواهم، من قطع نمی کنم و روزی ات را می دهم. من را نمی خواهی؟ من تو را می خواهم! به همهٔ ما دارد می گوید؛ حالا ما که از این فضولی ها نمی کنیم، اما با گناه فضولی می کنیم، با حرف نه! من را نمی خواهی؟ من تو را می خواهم!
چون که موسی بازگشت از کوه طور
طور نِی، بل قُلزُم ذَخّار نور
به موسی گفت که پیام من را به خدا رساندی؟ گفت: من که نرساندم، خود خدا به من گفت برسان و من رساندم. گفت: چه گفت؟ گفت: این جور جواب داد:
بود گمراهی ز ره افتاده پس
آن جوابش بود آواز جرس
«زنگ بیدارباش الهی زد و بیدارش کرد».
سر به زیر انداخت لختی شرمگین
«خب آدم خجالت می کشد که یک چیزهای دیگر گفته و یک چیزهای دیگری دارد در جواب می شنود»!
آستین بر چشم و چشمش بر زمین
سر برآورد آن گهی با چشمِ تر
با دلی سوزان و قلبی پر شَرَر
گفت ای موسی، دهانم دوختی
از پشیمانی تو جانم سوختی!
موسیا ایمانْ مرا بر یاد ده
ای خدا پس جانِ من بر باد ده
«موسی مسلمانم کن و اگر می بینی که مسلمان نمی شوم، مرگ من را برسان که دیگر بیشتر از این از تو خجالت نکشم».
سخنرانی استاد انصاریان - اصفهان (بیت الاحزان)- 15/5/96 - ذی القعده 1438