ریحانه الزهرا

عبدالحميد واسطی نقل می كند، به امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم: به خدا قسم دكان های خود را به انتظار ظهور امام زمان (عج) رها كرديم، تا جايی كه اكنون چيزی نمانده از فقر و بيچارگی، دست گدايی پيش مردم دراز كنيم!

امام فرمود: اين عبدالحميد! آيا گمان می كنی اگر كسی خود را وقف راه خدا كند، خداوند راه روزی را به روی او نمی گشايد؟ والله! خداوند در رحمت خود را به روی او خواهد گشود.

رحمت خدا بر كسی كه خود را در اختيار ما گذاشته و ما را و امر ما را زنده نگه می دارد.

عرض كردم: اگر من پيش از آنكه به ملاقات قائم شما مشرف گردم، بميرم، چگونه خواهم بود؟

فرمود: هر كدام از شما كه می گويد: اگر قائم آل محمد (عج) را ببينم به ياری او بر می خيزم، مانند كسی است كه در ركاب او شمشير بزند و كسی كه در ركاب وی شهيد گردد، مثل اين است كه دوبار شهيد شده است.

در روايت ديگری نقل شده: مثل كسی است كه در ركاب او شمشير زند؛ بلكه مثل كسی است كه با وی شهيد شود.

بحار، ج 52، ص 126