ریحانه الزهرا

شبهه: اکثر مسلمانان قرآن نمی خوانند، اما آن را مقدس می‌دانند. تنها از طریق روحانیون دینی در باره قرآن مطالبی را شنیده و باور کرده اند.
برای حل این شبهه به چند نکته اشاره خواهیم کرد.

نکته یک: یکی از شگردهای قرآن ستیزان، تهمت های شاخدار است. مگر می‌شود با وجود این همه روحانی دینی، حافظ قرآن، مفسر قرآن، پژوهشگر قرآن و دیگر اقشار قرآنی، تهمت نخواندن قرآن به مسلمانان زد. اینجاست که این آیه از قرآن را باید در وصف معاندین قران  گفت: «پس آيا تعقل نمى‌‏كنند؟»(یس/68)

نکته دوم: رجوع مسلمانان به روحانیون دینی بواسطه آگاهی آنها از قرآن و احادیث اسلامی است: «فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ؛ پس اگر نمى‏‌دانيد، از آگاهان بپرسيد.» (نحل/43). گر چه در صدر اسلام علمای اهل کتاب مصداق اهل ذکر بودند، اما مصداق حقیقی اهل ذکر اهلبیت است.[1] و از آنجا که روحانیون دینی، نسبت به سخنان اهلبیت آگاهی دارند، مردم به انها مراجعه می‌کنند.

نکته سوم: اینگونه نیست که مسلمانان فقط از روحانیون دینی پرسیده و هیچ منبع دیگری را نشناسند. نکته ای که شبهه اندازان به نحوی در پی القاء آن هستند. در حالی که عصر، عصر ارتباطات است و مسلمانان نیز از نرم افزارهای قرآنی و اسلامی در گوشیهای همراه خود و سایر وسایل ارتباطی استفاده می‌کنند.

پی نوشت
[1]. ر.ک: تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ناصر، دارالکتب الاسلامیه، 1374ش، ج11، صص241 تا243

پایگاه رهروان ولایت