ریحانه الزهرا

?امام صادق عليه السلام می فرمايد:

عده ای از مسلمانان انصار محضر رسول خدا صلی الله عليه و آله آمدند و سلام دادند. پيامبر صلی الله عليه و آله جواب سلام را دادند.
?عرض كردند: يا رسول الله! ما حاجتی به تو داريم. حضرت فرمود: حاجتتان چيست؟ بگوييد. گفتند: حاجتمان خيلی بزرگ است.

حضرت فرمود: هر قدر هم بزرگ باشد، بگوييد. گفتند: از جانب خداوند بهشت را برای ما ضمانت كن تا اهل بهشت باشيم.
?پيامبر صلی الله عليه و آله سرش را پايين انداخت و در حال تفكر كمی خاك را زير و رو كرد سپس سرش را بلند كرد و فرمود: من بهشت را برای شما ضمانت می كنم، به شرط اينكه هرگز چيزی از كسی نخواهيد.
?سپس امام عليه السلام فرمود: در گذشته مسلمانان چنين بودند. هر گاه در سفر، شلاق يكی از آنان از دستش به زمين می افتاد، خوش نداشت به كسی بگويد شلاق را بردار و به من بده. به خاطر اينكه می خواست گرفتار ذلت سؤال نگردد. لذا خودش از مركب پياده می شد و شلاق را از زمين برمی داشت.
?و يا در كنار سفره با اينكه بعضی از حاضرين به آب نزديكتر بودند، به او نمی گفت آب را به من بده. خودش بلند می شد و آب را برمی داشت و ميل می كرد. چون می خواست حتی در آب خوردن نيز از كسی سؤال نكند.

? بحار ج 22،ص 129