ریحانه الزهرا

حسن باقری مدتی قبل از شهادتش برای یکی از دوستان تعریف می کرد : به همراه فرماندهان سپاه خدمت آیت الله بهاء‌الدینی رحمه الله علیه در قم رسیدیم. وقتی مشکلات خود را در زمینه ی اداره ی امور جنگ و مشکلات و مصائبی که از این طریق برای ما به وجود آمده، با این معلم بزرگ اخلاق و سیر و سلوک در میان گذاشتیم، ایشان فرمودند: «ما در ایران یک طبیب داریم که همه ی درد ها رو شفا می ده، همه چیز رو باید از او بخواین و آن طبیب حضرت ثامن الحجج امام رضا علیه السلامه، چرا از ایشون حوائج خودتون رو نمی خواین؟» یک روز بعد از ملاقات با آیت الله بهاء الدینی توفیقی شد که به زیارت امام رضا (علیه السلام) مشرف شویم. وقتی وارد حرم شدیم، فضای آنجا حسابی ما را گرفت. من حال خود را نمی دانستم، سرم را روی ضریح گذاشتم و حسابی با امام رضا (علیه السلام) درد و دل کردم. در آنجا یاد جمله ی آیت الله بهاء الدینی افتادم که فرمود: «طبیب واقعی دردمندان امام رضا (علیه السلام) است.» فکر کردم که چه چیزی از حضرت بخواهم، هیچ چیز را ارزشمندتر و بالاتر از شهادت نیافتم. بنابراین از حضرت طلب شهادت کردم و خواستم تا من نیز به جرگه شهدا بپیوندم. … یک هفته بیشتر نگذشت که دعای او مستجاب شد و امام رضا (علیه السلام) حاجتش را روا کرد و به جرگه ی شهدا پیوست.
?[ خاطراتی از شهید حسن باقری ، من این جا نمی مانم ، به کوشش علی اکبری، چاپ ششم زمستان 93 ، ص 97 ]