ریحانه الزهرا

در فضای مجازی برخی می‌گویند: «اگر خداشناسی فطری و ضروری است، چرا این همه اختلاف در آن است و بدیهی نیست؟»
قبل از پاسخ؛ ذکر خاطره‌ای خالی از لطف نیست بلکه خالی از حکمت هم نیست؛ یکی از دوستان به نام مهندس عصاره‌نژاد، یک اتفاق واقعی برایش رخ داد، او تعریف می‌کرد وقتی هواپیما آنها قصد فرود در کشور مقصد را داشت متوجه شدند که چرخ‌های هواپیما باز نمی‌شود، تلاش های خلبان هم فایده‌ای نداشت، فرودگاه مهرآباد از خلبان خواست به کشور بازگردد تا با امکانت موجود بتوانند کاری کنند، اما نکته جالب اینکه، اضطراب ناشی از سقوط  همه مردم را خداشناس و موحد به تمام معنا کرده بود، زن و مرد، پیر و جوان حتی با ظاهرهای خاص و متفاوت، طوری خدا را مخلصانه برای نجات صدا می‌زدند مثل اینکه آشكارا خدا رو به دیده دل می‌بینند، طی دوساعت مسیر برگشت، هر جای هواپیما را نگاه می‌کردی راز و نیاز خالصانه را می‎دیدی، هرکسی قرآن یا کتاب دعایی داشت با اخلاص می‌خواند.
ایشان می‌گفت: خلاصه در این دوساعت توحید خالصانه را در وجود همه مردم می‌شد دید، تا هواپیما به فرود گاه مهر آباد رسید، باز چرخ‌های هواپیما باز نشد، اما اخلاص مردم بیشتر شد، برج مراقبت از خلبان خواست که سوخت اضافی خودش را اطراف تهران خالی کند و آماده برای فرود اضطراری شود، خلبان برای آخرین بار چرخ‌ها را امتحان کرد در ناباوری چرخ‌ها باز شد و هواپیما با سلامت به زمین نشست، اما وقتی مردم خیال‌شان راحت شد، که روی زمین‌اند، همه آن خدا خدا گفتن‌ها فراموش شد و هر کسی دنبال دغدغه‌های دنیایی بود.

خداوند متعال بدیهی‌ترین و روشن‌ترین حقیقت جهان است، اما علائق دنیوی سبب غفلت انسان از خداست، وقتی غبار این علائق کاذب با روی داد حوادثی مثل داستان بالا کنار رود انسان‌ها با عمق جان خدا را درک می‌کنند چنانکه قرآن تاکید می‌کند: «فَإِذا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذا هُمْ يُشْرِكُون[عنکبوت/ 65]هنگامى كه بر سوار بر كشتى شوند، خدا را با اخلاص مى‏خوانند (و غير او را فراموش مى‌‏كنند) امّا هنگامى كه خدا آنان را به خشكى رساند و نجات داد، باز مشرك مى‌‏شوند!» حوادثی این‌چنینی که هرکسی را متوجه خدا کند کم وبیش در زندگی هر کسی روی می‌دهد و همین سبب اتمام حجت با بندگان است که خداوند متعال بدیهی‌ترین و روشن‌ترین حقیقت جهان است.