قهر
اگر دونفر با هم قهر باشند نمازشان درست هست؟
وقوع دشمنی وقهر بین دو نفر نماز وروزه را باطل نمی کند ،گر چه این عمل شرعا مذموم است
قهر كردن در اسلام
بىترديد قطع پيوند دوستى و دورى جستن از يكديگر از عمدهترين زمينههاى زايل شدن اخوت ايمانى و برادرى است،و حضرت محمد(ص) از آن پرهيز داده است، چنانچه مىفرمايد: «هر دو مسلمانى كه از يكديگر قهر كنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتى نكنند از اسلام بيرون روند و ميان آنها پيوند و دوستى دينى نخواهد بود. پس هر كدام كه به [اصلاح رابطه و] سخن گفتن پيشى گيرد او در روز حساب زودتر به بهشت مىرود»
(كافى، ج 2، ص 345 - وسائلالشيعه، ج 8، ص 585)
ترك مراوده اهل ايمان آن چنان مذموم و ناپسند است كه در وصيت «مفضّل» است كه گويد:
از حضرت صادق(ع) شنيدم مىفرمود: هيچ دو مردى از روى قهر از يكديگر جدا نمىشوند مگر اين كه يكى از آن دو سزاوار بيزارى [خدا و رسولش از وى] و لعنت گردد و چه بسا كه هر دو سزاوار آن شوند.
«مُعتّب» (از دوستان مخصوص آن حضرت) عرض كرد: خدا مرا فداى تو سازد، آن كه ظالم است اين سزاى اوست، مظلوم چه گناهى دارد؟ فرمود: براى آن كه برادر خود را به آشتى و پيوند با خود نمىخواند و از گفتار او چشمپوشى نمىكند و آن را نشنيده نمىگيرد. از پدرم شنيدم كه فرمود: هرگاه دو تن با هم ستيزه كنند و يكى به ديگرى تعدى كند بايد آن كه مظلوم است نزد آن ديگرى رود و به او گويد: اى برادر من ستمكارم و تقصير با من است تا جدايى و قهر از ميانشان برطرف شود، خداى تعالى حاكم عادل است و داد مظلوم از ظالم مىستاند»
(كافى، ج 2، ص 343 - وسائلالشيعه، ج 8، ص 584)
جدايى برادران ايمانى موجب خشم خداوند و شادى شياطين است. بنابراين لازم است پيروان سيره اهلبيت عصمت و طهارت(ع) در اين امور بينديشند و اجازه ندهند دوستى و الفت با برادران به كينه و قهر كردن و جدايى بيانجامد و چنان چه گاهى كدورت و رنجش و قهرى پيش آمد، خود را بر آن دارند كه در رفع آن بكوشند و بر يكديگر پيشى گيرند.
با اين وصف اگر دو نفر در قهر و حالت جدايى به سر برند، اگر نماز و روزه ايشان از جهت ديگرى اشكال نداشته باشد، صحيح است ولى درروايتي از رسول خدا(ص) در وصاياي آن حضرت به اباذر آمده است خداوند در هر روز دوشنبه و پنجشنبه پرونده اعمال مؤمنين را مورد نظر و لطف قرار مي دهد مگر پرونده آن دو نفري که با هم کدورتي و قهري دارند و به مأمورانش (يعني ملائکه) دستور مي دهد پرونده آنها را کنار بگذارند تا وقتي با يکديگر آشتي نمايند. اما اين روايت به معناي صحيح نبودن اعمالي مانند نماز و روزه نيست ولي از آن معلوم مي شود که قهر بودن آنها موجب بايگاني اين اعمال مي شود تا وقتي صلح نمايند.
لازم به ذكراست كه معناي مسلمان نبودن دراينگونه موارد مسلمان كامل نبودن است نه اصلا مسلمان نبودن يعني اسلامِ كسي كه بابرادر مسلمان خود قهر كند اسلام ناقصي است مثل حديثی که ميگويد هر کس صبح کند در حالي که به امور مسلمين توجهی ندارد مسلمان نيست ويامثل حديثی از حضرت کاظم (ع) که ميفرمايد: هر کس خود را هر روز محاسبه نکند از ما نيست. منظور اين است گه چنين فردی شيعه کامل وتمام عيار نيست نه اين که اصلاً شيعه نمي باشد.
