مهربانی
مهربانی زبانی است که ناشنوایان می‌توانند بشنوند و نابینایان می‌توانند ببینند. این گفته مارک تواین به زیبایی قدرت و شکوه مهربانی را توصیف می‌کند.
تحقیقات علمی نشان می‌دهد، مهربانی یک مهارت است و با تمرین آن می‌توانیم شادتر و بهتر زندگی کنیم.
اما چرا مهربانی باعث شادتر زیستن می‌شود؟ در ادامه دلایلی که از پژوهش‌ها و نظریه‌های روان‌شناسی در این زمینه حاصل‌شده‌اند را باهم مرور می‌کنیم.
به وجود آمدن روحیه‌ی قدردانی و افزایش انگیزه
مهربانی موجب رهایی از احساس گناه، آشفتگی، غم و اندوه و انواع رنج‌ها و ناراحتی‌ها می‌شود. افراد مهربان خودشان را خوش‌شانس می‌دانند و انگیزه‌ی بیشتری برای زندگی کردن دارند. وقتی به دیگران کمک می‌کنیم با مقایسه خودمان با آن‌ها بیشتر قدردان جایگاه و شرایطمان خواهیم بود.
فاصله گرفتن از افکار بیهوده
وقتی مشغول مهربانی و کمک به دیگران هستید کمتر به مشکلات و گرفتاری‌های خود فکر می‌کنید چون تمام مدت درگیر فکر کردن به آن‌ها هستید و تمرکز کمتری بر مسائل بیهوده و ناراحت‌کننده خواهید داشت.
افزایش اعتمادبه‌نفس
شناختی که از خودمان داریم تأثیر زیادی بر اعتمادبه‌نفس و عزت‌نفس ما دارد. وقتی مهربان باشیم شناخت تازه‌ای از خود پیدا می‌کنیم و نگاهمان نسبت به خودمان تغییر می‌کند. این تغییر مثبت موجب می‌شود بیشتر احساس مفید و مؤثر بودن کنیم و درنهایت اعتمادبه‌نفسمان افزایش می‌یابد.
یادگیری مهارت‌های جدید
شاید برای مهربانی و کمک به دیگران مجبور شوید دانش یا مهارتی جدید بیاموزید. آموختن مهارت جدید نه‌تنها شادمانی بیشتر شمارا در پی خواهد داشت بلکه بستری فراهم می‌کند تا توانمندی‌ها و استعدادهای خود را شکوفا کنید و از قرار گرفتن در چنین موقعیت شگفت‌انگیزی لذت ببرید.
تقویت روابط اجتماعی
افراد مهربان، اغلب مورد تحسین و قدردانی دیگران قرار می‌گیرند. مهربانی باعث می‌شود جذاب‌تر و دوست‌داشتنی‌تر به نظر برسیم و آدم‌های بیشتری تمایل به برقراری ارتباط با ما را داشته باشند. داشتن روابط اجتماعی مثبت و مؤثر موجب آرامش و شادمانی بیشتر می‌شود و می‌توانیم در هنگام گرفتاری‌ها و مشکلات روی کمک دوستانمان حساب کنیم.
البته برای مهربان بودن و افزایش اثرگذاری این فعالیت شادی‌آفرین، حتماً نیاز است نکات مهمی را در نظر بگیریم و آن‌ها را رعایت کنیم:
بعضی از افراد آن‌چنان خودشان را درگیر محبت و کمک کردن به دیگران می‌کنند که از زندگی خودشان به‌طور کامل غافل می‌شوند. چنین افرادی باگذشت زمان احساس خستگی، فرسودگی و حتی خشم و کینه می‌کنند. پس باید مراقب باشید اعتدال و میانه‌روی در مهربان بودن را رعایت کنید تا بتوانید از مزایای این فعالیت لذت‌بخش و شادی‌آفرین بیشتر برخوردار شوید.
عادت، دشمن حس شادمانی پایدار است. حتی مهربانی و محبت کردن هم پس از مدتی به فعالیتی عادی و معمولی تبدیل می‌شود و با انجام آن دیگر مثل گذشته احساس شادی و نشاط نمی‌کنیم. در چنین شرایطی می‌توانیم از خلاقیت خودمان بهره بگیریم و از شیوه‌های متنوع‌تری برای مهربانی کردن به دیگران استفاده کنیم.
حتی در محبت و کمک کردن هم نیاز است مراقب رفتار خودمان باشیم. باید هدف خود را برای مهربان بودن و انجام کارهای نوع‌دوستانه مشخص و شفاف کنیم. آیا هدف ما خیرخواهانه و برای افزایش میزان شادمانی خودمان و دیگران است یا برای به رخ کشیدن داشته‌ها و توانمندی‌هایمان؟
فقط مهربانی واقعی، بی توقع و خالصانه می‌تواند به زندگی فرد شادی، ارزش و معنا ببخشد. رید هافمن می‌گوید: «معنای زندگی را مردم تشکیل می‌دهند. پس باید سعی کنی با مردم اطراف خود مهربان باشی.»
منبعhttp://sabzeroshan.com