ریحانه الزهرا

آيت الله سيد حسن كوه كمرى مجتهدى مشهور و حوزه درسى معتبرى داشت هرروز در ساعت معين به يكى از مسجدهاى نجف مى‏آمد و تدريس مى‏كرد. روزى آن مرحوم از جايى بر ميگشت و نيم ساعت بيشتر به وقت درس نمانده بود. فكر كرد در اين وقت كم اگر بخواهد به خانه برود و برگردد وقت او از بين مى‏رود. رفت به مسجد و ديد هنوز كسى نيامده است ولى در گوشه‏اى از مسجد شيخ ژوليده‏اى با چند شاگرد نشسته و تدريس مى‏كند.

سخنان او را گوش كرد. احساس كرد كه اين شيخ بسيار محققانه بحث ميكند راغب شد روز ديگر عمدا زودتر بيايد و به سخنان او گوش كند. اين عمل چند روز تكرار شد. براى مرحوم سيد حسين يقين حاصل شد كه اين شيخ از خودش فاضل‏تر است.

و اگر شاگردان خودش به جاى درس او به درس اين شخص حاضر شوند. بهره بيشترى خواهند برد. روزى ديگر كه شاگردان آمدند گفت: (رفقا امروز مى‏خواهم مطلب تازه‏اى به شما بگويم. اين شيخ كه در آن گوشه با چند شاگرد نشسته است براى تدريس از من شايسته ‏تر است و خود من هم از او استفاده مى‏كنم. همه با هم مى‏رويم به درس او). اين شيخ همان است كه بعدها به نام حاج شيخ مرتضى انصارى معروف شد.

گزیده سیمای فرزانگان.

دو سوره در قرآن، با کلمه “ویل” شروع شده

“ویل” یکی از شدید ترین تهدید های قرآن است،

و اون دو آیه اینها هستند:

وَیْلٌ لِّلْمُطَفِّفِینَ

وای بر کم فروشان…

وَیْلٌ لِّكُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ

وای بر عیبجویان طعنه زننده…

اولی در مورد مال مردم

دوم در مورد آبروی مردم…

مراقب هر دو باشیم.

“پناه” می برم “به خــــ ــــــدا “

از عیبی که “امروز” در خود می بینم

و"دیروز"دیگران را بخاطرهمان عیب ملامت کرده ام

محتاط باشیم در “سرزنش” و “قضاوت کردن دیگران”

وقتی نه از “دیروز کسی” خبر داریم و نه از “فردای خودمان”

 مَن عَیرَ اَخاهُ بِذَنبٍ لَم یمُت حَتّى یعمَلَهُ

هر کس برادر [دینى] خود را به گناهى سرزنش کند، نمیرد، مگر آن‏که مرتکب آن شود. 

نهج الفصاحه، ح ۲۹۲۰

(مالك اشتر) روزي از بازار كوفه مي گذشت با لباسي از كرباس خام و به جاي عمامه از همان كرباس بر سر داشت و به شيوه فقراء عبور مي كرد . يكي از بازاريان بر در دكانش نشسته بود ، چون مالك را بديد به نظرش خوار و كوچك جلوه كرد و از روي استخفاف كلوخي (1) را به سوي او انداخت .  

مالك به او التفات ننمود و برفت . كسي مالك را مي شناخت و اين واقعه را ديد ، به آن بازاري گفت : واي بر تو هيچ دانستي كه آن چه كس بود كه به او اهانت كردي ؟  

گفت : نه ، گفت : او مالك اشتر يار علي عليه السلام بود . آن مرد از كار بدي كه كرده بود لرزه به اندامش آمد و دنبال مالك روانه شد كه از او عذر خواهي كند . ديد به مسجدي آمده و مشغول نماز است صبر كرد تا نمازش تمام شد ، خود را بر دست و پاي او انداخت و پاي او را مي بوسيد مالك سر او را بلند كرد و گفت : اين چه كاري است مي كني ؟ گفت : عذر گناهي است كه از من صادر شده است كه ترا نشناخته بودم .  

مالك گفت : بر تو هيچ گناهي نيست ، به خدا سوگند كه به مسجد نيامدم مگر براي تو استغفار كنم و طلب آمرزش نمايم (2) 

۱- شاخه بقله اي يا بندقه اي گلين . 

2- منتهي الامال ، 1/212 - مجموعه ورام بن ابي فراس .

 صد برابر كردن ثواب نمازها؛ 

اذان و اقامه :

باعث ميشود دو صف از فرشتگان، پشت سر مومن نماز بخوانند.

ثواب الاعمال صدوق ص٧٢

ركوع كامل:

باعث نداشتن وحشت قبر ميشود.

ثواب الاعمال صدوق ص٧٣

انگشتر عقيق:

دو ركعت نماز با عقيق معادل هزار ركعت بدون آن است.

عدة الداعي ابن فهدحلي ص220 

مسواك زدن:

دو ركعت نماز با مسواك بهتر از هفتاد ركعت نماز بدون مسواك است.

من لايحضره الفقيه صدوق

خواندن سوره قدر:

خواندن سوره قدر در يكي از نمازها باعث آمرزش گناهان ميشود.

ثواب الاعمال ص٢٦٧

استنشاق و مزه مزه در وضو:

باعث آمرزش و غلبه بر شيطان است.

ثواب الاعمال صدوق ص٤٣

عطر:

باعث ميشود ثواب نماز هفتاد برابر شود.

ثواب الاعمال ص١٢٠

تسبيحات حضرت زهراء سلام الله عليها:

بهتر از هزار ركعت نماز نزد حضرت صادق

(عليه السلام) است.

فلاح السائل ص١٥

سید الشباب اهل جنة آقا اباعبدالله الحسین علیه السلام اولین بازگشت کننده ی به دنیا در زمان ظهور صاحب الزمان ارواحنا لک الفداء

معلی بن خنیس روایت کرده است که : امام صادق علیه السلام به من فرمودند : اولین کسی که به دنیا باز می گردد حسین بن علی علیهم السلام است.

و آنقدر حکومت کند تا این که بر اثر کهنسالی ابروان آن حضرت بر روی چشمان مبارکش می ریزد.

معلی در ادامه گفت : مولایم امام صادق علیه السلام در مورد آیه ی شریفه [بی تردید آنکه قرآن را بر تو واجب کرد، مسلماً بازگرداننده تو به بازگشتگاهت است] فرمودند: پیامبر شما صلی الله علیه وآله وسلم به سوی شما باز خواهد گشت.

الْبَرْقِيِّ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ، عَنْ يَحْيَى بْنِ عِمْرَانَ الْحَلَبِيِّ، عَنِ الْمُعَلَّى بْنِ عُثْمَانَ، عَنِ الْمُعَلَّى بْنِ خُنَيْسٍ، قَالَ: قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام: «أَوَّلُ مَنْ يَرْجِعُ إِلَى الدُّنْيَا الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ علیه السلام فَيَمْلِكُ حَتَّى يَسْقُطَ حَاجِبَاهُ عَلَى عَيْنَيْهِ مِنَ الْكِبَرِ». قَالَ : فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَ إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرادُّكَ إِلى مَعادٍ قَالَ:«نَبِيُّكُمْ ص رَاجِعٌ إِلَيْكُمْ». 

سوره القصص آیه ۸۵

مختصر البصائر یا تجلی فرمانروایان هستی از عالم ذر تا رجعت،حسن بن سلیمان حلی صفحه ۱۴۰ روایت ۴۴/۹۸

اگر دونفر با هم قهر باشند نمازشان درست هست؟

وقوع دشمنی وقهر بین دو نفر نماز وروزه را باطل نمی کند ،گر چه این عمل شرعا مذموم است

قهر كردن در اسلام
 بى‏ترديد قطع پيوند دوستى و دورى جستن از يكديگر از عمده‏ترين زمينه‏هاى زايل شدن اخوت ايمانى و برادرى است،و حضرت محمد(ص) از آن پرهيز داده است، چنانچه مى‏فرمايد: «هر دو مسلمانى كه از يكديگر قهر كنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتى نكنند از اسلام بيرون روند و ميان آنها پيوند و دوستى دينى نخواهد بود. پس هر كدام كه به [اصلاح رابطه و] سخن گفتن پيشى گيرد او در روز حساب زودتر به بهشت مى‏رود» 
(كافى، ج 2، ص 345 - وسائل‏الشيعه، ج 8، ص 585)

ترك مراوده اهل ايمان آن چنان مذموم و ناپسند است كه در وصيت «مفضّل» است كه گويد:

 از حضرت صادق(ع) شنيدم مى‏فرمود: هيچ دو مردى از روى قهر از يكديگر جدا نمى‏شوند مگر اين كه يكى از آن دو سزاوار بيزارى [خدا و رسولش از وى] و لعنت گردد و چه بسا كه هر دو سزاوار آن شوند. 
«مُعتّب» (از دوستان مخصوص آن حضرت) عرض كرد: خدا مرا فداى تو سازد، آن كه ظالم است اين سزاى اوست، مظلوم چه گناهى دارد؟ فرمود: براى آن كه برادر خود را به آشتى و پيوند با خود نمى‏خواند و از گفتار او چشم‏پوشى نمى‏كند و آن را نشنيده نمى‏گيرد. از پدرم شنيدم كه فرمود: هرگاه دو تن با هم ستيزه كنند و يكى به ديگرى تعدى كند بايد آن كه مظلوم است نزد آن ديگرى رود و به او گويد: اى برادر من ستمكارم و تقصير با من است تا جدايى و قهر از ميانشان برطرف شود، خداى تعالى حاكم عادل است و داد مظلوم از ظالم مى‏ستاند»
 (كافى، ج 2، ص 343 - وسائل‏الشيعه، ج 8، ص 584)

جدايى برادران ايمانى موجب خشم خداوند و شادى شياطين است. بنابراين لازم است پيروان سيره اهل‏بيت عصمت و طهارت(ع) در اين امور بينديشند و اجازه ندهند دوستى و الفت با برادران به كينه و قهر كردن و جدايى بيانجامد و چنان چه گاهى كدورت و رنجش و قهرى پيش آمد، خود را بر آن دارند كه در رفع آن بكوشند و بر يكديگر پيشى گيرند.

با اين وصف اگر دو نفر در قهر و حالت جدايى به سر برند، اگر نماز و روزه ايشان از جهت ديگرى اشكال نداشته باشد، صحيح است ولى درروايتي از رسول خدا(ص) در وصاياي آن حضرت به اباذر آمده است خداوند در هر روز دوشنبه و پنجشنبه پرونده اعمال مؤمنين را مورد نظر و لطف قرار مي دهد مگر پرونده آن دو نفري که با هم کدورتي و قهري دارند و به مأمورانش (يعني ملائکه) دستور مي دهد پرونده آنها را کنار بگذارند تا وقتي با يکديگر آشتي نمايند. اما اين روايت به معناي صحيح نبودن اعمالي مانند نماز و روزه نيست ولي از آن معلوم مي شود که قهر بودن آنها موجب بايگاني اين اعمال مي شود تا وقتي صلح نمايند.

لازم به ذكراست كه معناي مسلمان نبودن دراينگونه موارد مسلمان كامل نبودن است نه اصلا مسلمان نبودن يعني اسلامِ كسي كه بابرادر مسلمان خود قهر كند اسلام ناقصي است مثل حديثی که ميگويد هر کس صبح کند در حالي که به امور مسلمين توجهی ندارد مسلمان نيست ويامثل حديثی از حضرت کاظم (ع) که ميفرمايد: هر کس خود را هر روز محاسبه نکند از ما نيست. منظور اين است گه چنين فردی شيعه کامل وتمام عيار نيست نه اين که اصلاً شيعه نمي باشد.

حاج آقا جعفر ناصری نقل کردند:

جناب شیخ عبدالله پیاده_رضوان الله علیه_ می فرمودند:

در نماز بودم که شیطان آمد و سعی داشت خودش را زیبا جلوه دهد.لبخندی بر لب داشت،یک لحظه غفلت کردم و به روی او لبخندی زدم.چه گرفتاری ها که برای این لبخند نکشیدم.گریه ها کردم،استغاثه ها کردم تا پذیرفته شدم.بعد از مدتی شیطان دوباره آمد،در سلام نماز بودم.دیدم لبخندی بر لب دارد.پس از سلام نماز،کفشم را برداشتم و به طرف او پرتاب کردم….

منبع:هزار و یک حکایت عرفانی ص 324

پیامبر اکرم ص می فرمایند:

به امت من در ماه رمضان پنج چیز داده شده كه به امت هیچ پیغمبری پیش از من داده نشده است:

اول

هرگاه شب اول ماه رمضان فرا رسد خداوند به سوی آنان نظر می كند و كسی كه خدا به او نظر كرده هرگز او را عذاب نمی كند.

دوم

 بوی بد دهان آنان به هنگام غروب در نزد خدا خوشبوتر از بوی مشك است.

سوم

ملائكه برای ایشان در شب و روز استغفار می كنند.

چهارم

 خداوند بلند مرتبه به بهشتِ خویش امر می كند كه برای بندگان من استغفار نموده و خود را برای آنان تزیین كن پس چه نزدیك است كه سختیها و اذیتهای دنیا، آنها را در خود فرو ‍ ببرد و به سوی بهشت من و كرامت من بروند.

پنجم

 هرگاه شب آخر فرا رسد، خداوند همه آنان را می آمرزد.

 منبع 

     بحارالانوار ج ۹۶ ص ۳۶۷

یکی از مسائل اسلامی، مسئله دعا است که گاهی با هدف رسیدن به خواسته‌ها انجام می‌گیرد، اما باید بدانیم که برای رسیدن به هدف از طریق دعا، شرایطی وجود دارد. گاهی یکی از شرائط آن است که ذکر یا دعای خاصی را باید به مقدار عددی معیّن خواند تا نتیجه‌بخش باشد که از آن به «دستور عددی» تعبیر می‌شود. باید توجه داشت که گرچه این اعمال از مستحبات شمرده می‌شوند اما برای حصول نتیجه، سهل‌انگاری در حفظ عدد ممنوع است.[1]

صلوات بر محمد و آل محمد دارای فضیلت فراوان است. و در فضیلت آن همین بس که خداوند آن‌را از کارهای همیشگی خود و فرشتگان قلمداد می‌فرماید: «ان الله و ملائکته یصلون علی النبی…»، و به مؤمنان نیز دستور می‌دهد که آن‌را از برنامه‌های خویش قرار دهند: «… یا ایها الذین آمنوا صلوا علیه و سلموا تسلیما».[2]

از کارآمدی صلوات این است که در اجابت دعا نقش بسزایی دارد به‌طوری که گفته‌اند صلوات فرستادن بر محمد و آل او در اول و آخر دعا باعث اجابت است.[3] از امامان(ع) رسیده است که: «در ترازوی خدا چیزی سنگین‌تر از صلوات بر محمد و آل محمد نیست».[4]

گاهی در تأثیر صلوات برای رسیدن به حاجت موارد زیر مطرح و نقش آفرین است:

۱. صلوات با صیغه و شکل خاص: مثلاً اگر کسی تصمیم دارد که قبل از مردن توفیق دیدار حضرت مهدی(عج) را پیدا کند صلوات با این شکل را انجام دهد: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُم‏».[5]

۲. گاهی عدد خاصی مطرح است: مثلاً «اگر کسی بخواهد به شصت حاجت برسد که سی تای آن حاجت دنیایی و سی تای آن حاجت اخروی باشد صلوات فوق را صدبار بفرستد»[6] که عدد صد نقش دارد؛ یعنی نباید کمتر و یا بیشتر باشد.

در این‌جا و مانند آن است که کلمه «ختم صلوات» معنا پیدا می‌کند؛ یعنی در صورتی ختم صلوات انجام شده که یک دوره صلوات صدتایی به پایان رسیده باشد. 

در هر صورت بر اساس روایات؛ فرستادن صلوات دارای ثمرات فراوانی است که در بعضی روایات عدد خاصی معیّن شده است ولی در اکثر روایات عدد خاصی معیّن نشده است و تعیین عدد خاص در اختیار انسان است که می‌تواند به صورت نذر یا قسم، عدد خاصی را بر خود لازم و واجب نماید یا بدون آن به صورت استحباب برای رسیدن به هدفی، تعداد معیّنی را انتخاب کند یا برای ترویج آن در جامعه به صورت جلسه‌ای یا غیر آن به دیگران پیشنهاد کند.

ولی نکته مهمی که باید در نظر داشت آن است که؛ نباید این طرح‌ها موجب پایین آوردن ارزش آن و سبکی صلوات و یا موجب ظهور و بروز بدعت‌ها در جامعه شود؛ یعنی نباید به گونه‌ای باشد که مسائل اهم و واجبات مهم تحت الشعاع قرار گیرند و فراموش شوند و یا موجب صرف هزینه‌های گزاف گردند.

[1]. حسن زاده، حسن، رساله نورٌ علی نور (در ذکر و ذاکر و مذکور)، ص 53، قم، نشر تشیع، چاپ ششم، 1371ش.

[2]. احزاب، 56.

[3]. ملکی تبریزی، میرزا جواد، ترجمه المراقبات، مترجم: محدث بندر ریکی، ابراهیم، ص 243، دار الاخلاق، 1376ش.

[4]. حمیری، عبد الله بن جعفر، قرب الإسناد، ص 14، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1413ق؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ‏2، ص 494، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[5]. طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، ج ‏1، ص 368، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، چاپ اول، 1411ق.

[6]. همان، ص 368 – 369.