قرآن و دلایل عذاب های خداوند
شبهه: خدا در آیات زیادی از قرآن در باره عذاب کردن انسان ها سخن گفته است؛ با وجود این، باز هم مسلمانان او را خدای مهربان صدا می‌زنند.
پاسخ: باید به جای عذاب انسان ها بگوییم عذاب معاندان و لجوجان و قرآن ستیزان. شبهه افکنان در پی القاء بی گناهی جهنمیان هستند. در حالی که: غافل از این نکته اند که خداوند در آیاتی بر ظلم نکردن در حق انسان ها تاکید کرده است.(حج/10 و فصلت/46 و آل عمران/182) و این انسان ها هستند که با ضدیت خود با قرآن و دین، زمینه عذاب خود را فراهم می کنند. «و آنها (در طغيان و ناسپاسى خود) بر ما ستم نكردند، لكن به خودشان ستم مى‌كردند.»(بقره/57).
شبهه کننده نباید از این نکته غفلت کند که مهربانی خدا حد و مرزی دارد: «كسانى كه از گناهان بزرگ، جز لغزش هاى كوچك دورى مىكنند، يقينا آمرزش پروردگارت گسترده است.» (نجم/32) و خدا در عین حال که مهربان است، عذاب کننده هم هست. «بدانيد كه خداوند سخت كيفر است و همچنین بسيار آمرزنده و مهربان است.»(مائده/82).
باید از شبهه کننده پرسید که:
آیا افرادی که با پیامبران مبارزه کرده و آنها را تکذیب و تمسخر می کردند، نباید جزای کارهای بد خود را ببینند؟ «و مسلما به فرستادگانى پيش از تو نيز استهزا شد، پس كسانى را كه آنها را استهزا كردند كيفر آنچه بدان استهزا مى‌كردند فرا گرفت.(انبیاء/46).
آیا کسانی که اهل ایمان را به باد تمسخر می گیرند؛ نباید جواب این کارهای ناپسند و غیر انسانی خود را بگیرند؟. «همانا آنان كه گناه كرده اند، (در دنيا) به حال كسانى كه ايمان آورده بودند مىخنديدند.* و چون بر آنها مىگذشتند (از روى تمسخر) با چشم و ابرو به يكديگر اشاره مى‌كردند. * و چون به سوى كسان خود بازمىگشتند با شادى (از مسخره آنها) بازمىگشتند.* و هنگامى كه آنها را مىديدند مىگفتند: مسلما اينها گمراه اند.»(مطففین/29 تا32) در حالی که همین افراد به دروغ در بوق و کرنا می دمند که ما به دیگران و اعتقاداتشان احترام می گذاریم.
آیا فراد مرفه بی دردی مثل قارون که از مال خود حاضر نیست به فقیران بدهد(قصص/78)، نباید مجازات شود. «هيچ گاه (خود و ديگران را) به دادن طعام به فقير و مستمند ترغيب نمىكرد.* پس امروز او را در اينجا(آخرت) خويش و دوست مهربانى نيست.»(حاقه/34 و35) و جالب اینکه همین افراد رفاده زده و بی خبر از خلق، روز و شب فریاد کمک به خلق را سر می دهند.
آیا کسانی که در جهت اعمال منافی عفت گام بر می دارند و دوست دارند که این کارها در بین جامعه شیوع پیدا کند، نباید جواب کارهای خلاف انسانیت خود را بگیرند؟ «به يقين كسانى كه دوست دارند كه عمل زشت در ميان كسانى كه ايمان آورده اند شيوع پيدا كند (اطلاع از عمل زشت كسى يا ارتكاب عمل زشت شايع شود) براى آنها در دنيا و آخرت عذابى دردناك است.»(نور/19) یا کسانی که عمل غیر انسانی و غیر عقلی قوم لوط را به اسم آزادی، انجام می دهند، نباید مجازات شوند؟ در باره عمل زشت قوم لوط و بی پروایی آنان نسبت به پیامبرشان می خوانیم: «همانا شما از روى شهوت به جاى زنان با مردان مىآميزيد، (نه تنها در اين امر متجاوز از فطرتيد) بلكه شما (در هر كارى) گروهى اسرافكاريد.*و پاسخ قوم او جز اين نبود كه (به يكديگر) گفتند: اينها را از شهر خود و اجتماع خود بيرون كنيد و (به مسخره گفتند) اينان مردى پاكى طلبند.»(اعراف/81 و82) بنابرای به ضرورت عقلی نمی‌شود که مهربانی و غفران خدا را شامل حال خلافکاران و انسان های گمراه و گمراه کننده بدانیم؛ مگر انکه توبه کنند که آن بحث دیگری است.
برای مطالعه بیشتر